In mijn dagelijkse praktijk zie ik veel mensen die zijn vastgelopen na kanker. Hun klachten zijn divers. Denk bijvoorbeeld aan problemen met energieniveau, mentale klachten, loopbaantwijfels, relationele klachten of vragen over hoe ze hun leven verder willen vormgeven. In deze blogs vertel ik je er graag meer over, deel ik tips en inzichten. Hopelijk kan ik je ermee inspireren!
Tot de dood ons scheidt, toch?
Mijn hulp werd ingeroepen door een dame die moeite had te verwerken wat haar allemaal was overkomen. Ze wilde graag terug in balans komen. Haar emoties verwerken.
Emoties die, zoals door veel mensen, liever niet gevoeld worden, terwijl het gewone leven voortdendert. Zoals ook zij deed.
Verlies verwerken
In een jaar tijd kreeg ze flink wat verliezen te verwerken. Dierbare familieleden waar ze afscheid van moest nemen. Haar werk ging door. Zij ging door. In tijden van tegenslag en verlies zoveel bleef ze zoveel mogelijk werken omdat het haar structuur bood. Af en toe meldde ze zich even een dag ziek. Maar nooit veel langer.
En op het werk, ging alles natuurlijk gewoon zoals vanouds door. Kwamen er zelfs projecten bij. Projecten die veel van haar vroegen. Ze zette haar schouders eronder. Werkte misschien wel extra hard, uit schuldgevoel om die dagen dat ze even ziekgemeld was, ‘goed’ te maken. Ze was ook altijd een harde werker. Van het kaliber ‘niet lullen maar poetsen’.
Dat ging een tijdje goed. De afleiding van het werk, hield haar weg van durven voelen. En dat was eng. Want eigenlijk was ze intens verdrietig, maar stond ze zichzelf niet toe om dat te voelen.
Diagnose
Een burn-out was uiteindelijk het gevolg. Ze kón niet meer. Na een re-integratietraject ging ze weer aan de slag. Langzaam bouwde ze haar uren weer op. Kreeg ze weer meer energie.
Ze pakte de draad weer op en het leek langzaam beter te gaan. Hoewel ze nog steeds niet echt had stilgestaan om te rouwen. Of misschien ook niet stil had gestaan bíj́ het rouwen. En de aandacht was in eerste instantie gegaan naar weer herstellen en aan het werk gaan. De oude boel weer oppakken.
Wel had ze wat last van vage klachten. Maar toen die langzaamaan steeds wat hardnekkiger werden, stapte ze naar de huisarts. Een langdurig traject volgde om de oorzaak van haar klachten te vinden, en toen kwam die keiharde diagnose: kanker.
Tegen haar zin moest ze opnieuw de ziektewet in, nu voor langere tijd, omdat er allerlei behandelingen werden opgestart. Ze werd overmand door verdriet. Nu wílde ze heel graag weer werken en nu kón het niet. Werd er voor haar besloten dat ze thuis moest zitten. Van behandeling naar behandeling moest gaan. En plots kwam alles tegelijk bij elkaar. De coronatijd waarin ze een hoop zorgen had ervaren. Rouwverwerking die eigenlijk nog niet echt gestart was. En nu de onzekerheid van deze diagnose en een behandeling waarvan niet bekend was of het zou gaan aanslaan.
Je hebt kanker maar daar kunnen wij toch niets aan doen?
Terwijl ze nog ziek thuis was, kwam ze via via met mij in contact. En graag wilde ze al een traject opstarten. Om niet te moeten wachten tot ze nog verder in de shit zou zakken, zoals ze zelf zei, maar alvast mentaal weer een beetje in balans kon komen, zodat ze weer aan het werk kon zodra dat lichamelijk mogelijk was. Want haar werk was haar lust en haar leven.
Ze kaartte het aan bij haar leidinggevende. De werkgever vond het lastig. Want, je hebt kanker, maar daar kunnen wij toch niets aan doen? Moeten wij dan dat traject betalen?
Helaas zie ik deze reactie vaker. Werkgevers denken soms té vaak in een privépersoon en een zakelijk persoon. Alsof je je privéleven kunt uitzetten als je naar je werk gaat. Dat gaat net zo slecht als je werknemersrol uitzetten als je om 17:00 uur naar huis vertrekt.
Ook al krijgen werknemers soms problemen door privé shit, dat wil niet zeggen dat er geen hulp geboden hoeft te worden. Ja we hebben een privé én een zakelijk leven. Maar we werken een groot gedeelte van de week. We kíezen ervoor onze kostbare tijd voor een groot gedeelte te besteden aan ons werk. En we zijn een mens van vlees en bloed. Privéleven beïnvloedt het zakelijke leven, net zoals zakelijk ook ons privéleven beïnvloed!
Waar ligt dan de grens van waar een werkgever verantwoordelijk voor is? Een vraag waar niet een kant en klaar antwoord op gegeven kan worden. Maar de werkgever heeft wel een zorgplicht! En natuurlijk is het zoeken naar de balans. Naar het blijven hanteren van regels waar een werkgever nu eenmaal mee te maken heeft, maar tegelijkertijd ook de menselijke kant blijven zoeken.
Ja zieke werknemers kosten geld. Maar zieke werknemers laten zwemmen, ze het gevoel geven in de steek gelaten te worden, alleen goed te zijn voor het binnenhalen van omzet, maar niet thuis geven als het minder goed gaat, dat kost nog veel méér! Want reken maar dat de loyaliteit hiermee volledig beschadigd raakt. Dat iemand zich afvraagt waarom hij/zij in godsnaam zijn kostbare tijd in een dergelijk relatie heeft gestoken, als de inzet niet van beide kanten komt.
Precies zoals in een huwelijk. In goede én in slechte tijden. We zijn er voor elkaar. Tot de dood ons scheidt. Toch?