Hoe hard kan het leven zijn

silhouette photo of man and woman on cliff

In mijn dagelijkse praktijk zie ik veel mensen die zijn vastgelopen na kanker. Hun klachten zijn divers. Denk bijvoorbeeld aan problemen met energieniveau, mentale klachten, loopbaantwijfels, relationele klachten of vragen over hoe ze hun leven verder willen vormgeven. In deze blogs vertel ik je er graag meer over, deel ik tips en inzichten. Hopelijk kan ik je ermee inspireren! 

 

 

Hoe hard kan het leven zijn.

 

Je hebt een zware scheiding achter de rug. Een nieuwe liefde ontmoet en het gevoel daarmee echt je soulmate gevonden te hebben. Je bent zielsgelukkig. Samen net een huis gekocht om jullie toekomst te gaan opbouwen. De kinderen van weerszijden kunnen goed met elkaar, je hebt allebei een leuke baan. Het leven lacht jullie toe.

 

En dan ineens stort jullie hele wereld in. Kanker. Dit kan niet. Dit komt niet uit. ‘We beginnen pas nét aan ons nieuwe leven samen.’ Hoe hard kan het zijn? Kanker maakt geen uitzonderingen. Kanker houdt geen rekening met leeftijden. Kanker discrimineert niet.

 

Wie zijn jullie samen? Hoe was jullie relatie tot nu toe? Je hebt misschien nog niet veel hoogte- en dieptepunten beleefd samen. Wat doet kanker dan met je relatie? Je hebt geen referentiepunt om te kijken naar hoe jullie eerder met ellende om gingen.

 

Het perspectief dat jullie hadden is ineens van kleur veranderd. Van sprankelend wit naar gitzwart. Rollen worden overhoopgehaald. Terwijl de basis juist nét gelegd was.

Eén van jullie is ineens patiënt. Moet ineens verzorgd worden. Dingen uit handen geven. Intimiteit is plots niet meer seksueel, maar verplegend van aard. Uit noodzaak en met pure liefde opgepakt door de partner. Maar met schaamte en woede aanvaard door diegene die nu op z’n kwetsbaarst is.

 

Het rauwe van alle emoties spat ervan af. En het raakt mij ook. Natuurlijk, het is mijn werk, maar de frustratie, onmacht en vooral het intense verdriet hangen als maximaal gevulde ballonnen in de kamer. Ze staan op knappen. En ze vullen de kamer zodanig dat er niets anders meer zichtbaar is.

 

Ik luister. Ik signaleer. Er wordt gehuild, geschreeuwd, gedeeld en gelachen. Ik benoem wat ik zie. Ik prik de volle ballonnen met emoties met een doorzichtige naald door. Langzaam hoor je ze leeg zuchten. Er ontstaat wat zicht. Er is contact. En langzaam zie ik de stukjes kapotte ballon naar de grond fladderen.