Blog Sandrine: Als je niet meer beter wordt

In mijn dagelijkse praktijk zie ik veel mensen die zijn vastgelopen na kanker. Hun klachten zijn divers. Denk bijvoorbeeld aan problemen met energieniveau, mentale klachten, loopbaantwijfels, relationele klachten of vragen over hoe ze hun leven verder willen vormgeven. In deze blogs vertel ik je er graag meer over, deel ik tips en inzichten. Hopelijk kan ik je ermee inspireren! 

Als je niet meer beter wordt

Hoe accepteer je dat je niet meer beter wordt? Of dat je gaat sterven. Binnen korte tijd. In die fase zul je vaak te horen krijgen: ‘Het is niet anders, jullie moeten het gaan accepteren’.

Maar wat is dat eigenlijk, accepteren? Accepteren roept de associatie op dat je het ‘goed’ vindt. Dat je je erbij neerlegt. En dat zorgt er dan misschien juist voor dat je opstandig wordt. Ik ben er niet blij mee. Het is niet eerlijk. Er is helemaal niets goeds aan! En zo is die acceptatie nog mijlenver weg.

Maar hoe doe je het dan wel? Accepteren. En wát doe je dan precies?

Daar is niet zomaar een knip en klaar antwoord op te geven. Accepteren doet iedereen op een eigen en persoonlijke manier. En in eigen tempo. Net zoals rouwen. Daar is geen protocol voor.

Leren loslaten

Wat in ieder geval helpt is tijd. Maar tijd krijg je niet altijd. Wat daarnaast de grote gemene deler bij accepteren is, is loslaten. En dan vooral het loslaten van verwachtingen. Want accepteren komt vooral om de hoek kijken bij dingen die we graag willen vásthouden. Dingen waarvan we willen dat ze nooit meer veranderen. Maar er zijn helaas maar weinig dingen die niet veranderen.

Wanneer je je verwachtingen kunt bijstellen, kun je gaan loslaten. Als je wéét wat je te wachten staat, kun je je een beter beeld vormen van hoe je die tijd wilt inkleden. En dan gaat het er vooral om dat je, ondanks dat er dingen gebeuren die je niet in de hand hebt, wél de regie behoudt. Dat jij degene bent die tot het einde bepaalt.

Kwaliteit van leven

Het komt er dan dus op neer om keuzes te gaan maken. Om te bepalen wat je belangrijk vindt. Wat wil je ten alle tijden zelf blijven doen. Wat wil je uit handen geven om meer tijd ‘over te houden’ voor zaken die er voor jou toe doen? En komt dat overeen met wat je partner wilt?

Ik kwam onlangs in contact met een echtpaar waarvan de vrouw ernstig ziek was. Zo ernstig dat ze geen chemo meer kon krijgen. Gewoon omdat ze té zwak was om dat überhaupt nog aan te kunnen. De arts had daar echter niets over uitgelegd. Dus het echtpaar was vooral boos. Waarom wilde de arts niet meer behandelen? Ze besloten daarop hun blik te verruimen en mogelijkheden in het buitenland te gaan verkennen om alsnog behandeld te worden. Al was het maar een experimentele behandeling.

Duidelijkheid van de specialist

Op mijn aanraden zijn ze opnieuw met de arts in gesprek gegaan. En ze vroegen de arts wat hij zou doen als mevrouw niet zijn patiënt, maar zijn moeder zou zijn. Dat zorgde er bij de arts voor dat hij in ging zien dat hij te kort door de bocht was gegaan. Dat hij niet duidelijk had uitgelegd waarom mevrouw geen behandeling meer kreeg. Dat was niet omdat hij dat niet wílde, maar puur omdat ze simpelweg al té verzwakt was. Té ziek. Hij vertelde dat ze niet meer kon genezen en bovendien nog maar weken, misschien een paar maanden te leven had. 

Perspectief

Toen het echtpaar dat nieuws tot zich door liet dringen, konden ze dingen loslaten. Met enorm veel verdriet natuurlijk. Ze beseften zich dat die reis die ze nog wilden maken, niet meer zou gaan plaatsvinden. En ze beseften ook dat alle energie inzetten voor het vinden van een experimenteel medicijn in het buitenland, hen ook niet meer ging redden. Het dus zonde zou zijn van de energie en de tijd die ze nog samen hadden.

Zodra ze hun vernieuwde perspectief kregen, konden ze keuzes maken. In hoe ze de laatste weken wilden doorbrengen. In wat mevrouw tot het eind écht nog zelf wilde kunnen blijven doen. En wat ze uit handen wilden geven zodat ze nog wat meer momenten samen hadden.

En met die bewuste keuzes, en het loslaten van hoop en verwachtingen, kon het accepteren gaan beginnen…..